Haft i hafciarstwo towarzyszą ludzkiej kulturze materialnej od czasów, gdy wynaleziono igłę z nitką, czyli od czasów niepamiętnych. W Indiach sprawa ma się nie inaczej. Poszczególne stany i regiony rozwinęły sztukę hafciarską odznaczającą się odrębnym stylem, a to ze względu na kolorystykę, motywy i ściegi, a to ze względu na używane materiały. Haft marwari pochodzi z Rajasthanu, a konkretnie z regionu nazywanego Marwar, w którego obrębie leżą między innymi miasta Jodhpur i Bikaner. Region to pustynny i gleby jałowe, w szczególnie suchych latach rolnicy niewiele mogą wycisnąć ze słabo nawodnionych pól. Trzeba więc było znaleźć jakieś dodatkowe źródło dochodu. Takim narodowym rzemiosłem Marwaru stało się pozyskiwanie wełny od hodowanych tu kóz i wielbłądów, wyrabianie z niej koców, dywanów, kobierców i innych chodników. Rozwinęło się więc tkactwo i farbiarstwo – wszak szarobure runo kopytnych nikogo nie zachwyci, oraz hafciarstwo.
Tradycyjne hafciarstwo całego Rajasthanu bazuje na bawełnie i jedwabiu, choć nie ogranicza się wyłącznie do tych materiałów. W Marwarze haftami ozdabia się dosłownie wszystko, co tylko się da: ubrania, pasy, torby i torebki, namioty, poduszki, siodła dla słoni, koni i wielbłądów, nakrycia głowy, kilimy i obuwie. Istnieje wiele rozmaitych ściegów i niezliczone ilości motywów od kwietnych i geometrycznych poprzez przedstawienia stylizowanych zwierząt, np. pawi, aż do wyobrażeń scen mitologicznych.
W hafcie marwarskim wyróżnia się dwie kategorie wyrobów: na tkaninach i na skórze. Haft na tkaninie charakteryzuje się użyciem kolorowych szkiełek i maleńkich lusterek zręcznie wkomponowanych w materię bluzek, sukni, chust a nawet sari. Haft na skórze to przede wszystkim motywy geometryczne wydziergane na ozdobnych pantofelkach, torebkach, siodłach i innych wyrobach skórzanych. Używane nici są grubsze od tych, którymi maluje się wzory na zwiewnych tkaninach, ściegi też są mniej finezyjne i prostsze, ale baśniowe kolory sprawiają, że haftowane buciki lśnią jak cenne klejnoty, zwłaszcza, że w „skórohafcie” również używa się czasem lusterek i szkiełek. Nie trzeba dodawać, że gdy chodzi o haft wykonywany dla osób szczególnie zamożnych lub na szczególne okazje do roboty zaprzęga się złote i srebrne nici oraz prawdziwe klejnoty.
Różnice pomiędzy stylistyką, techniką i kolorystyką haftu uprawianego w poszczególnych regionach Rajasthanu są często niewielkie i niewidoczne dla zwykłego „zjadacza” wyrobów rzemieślniczych. Wzajemne wpływy poszczególnych księstw dawnego Rajasthanu pozacierały pierwotne różnice, jednak koneser natychmiast rozpozna haft z sąsiedniego Gujaratu albo ten wywodzący się z dystryktu Sikar i Jhunjhunu. Na szczęście, nie każdy musi być koneserem. Każdy natomiast może cieszyć oko i duszę pięknem bajecznie kolorowych i finezyjnie wykonanych haftów z Marwaru, Rajasthanu i całych Indii.